This article examines how the four core components of Nonviolent Communication (NVC) theory (observation, emotion, need, and demand) are established through visual, bodily, and spatial strategies in contemporary art practices that generate ecological awareness. The study aims to discuss the relationship between environmental activism and art not only at the levelof the message/theme conveyed but also through the form of communication established with the viewer. The literature shows that NVC is predominantly addressed in the fields of psychology, education, and interpersonal communication; however, systematic analyses based on NVC in art studies, particularly in the context of ecological art, remain limited. This research proposes NVC as a viable analytical lens for ecological art criticism to address this gap. The research was conducted on five ecological art works selected through purposeful sampling. The sample consisted of works produced between 1980 and 2020 that represent different forms of expression, such as photography, land art, performance, and spatial installation, and that aim to make environmental issues visible and establish a relationship with the viewer. The dataset is structured around the visual and spatial components of the artworks, along with their accompanying production and exhibition contexts. Using a descriptive qualitative analysis approach, each artwork was analyzed according to a coding scheme guided by the four components of the NVC Nonviolent Communication (NVC). These are: forms of producing non-judgmental witnessing (observation), aesthetic and bodily mechanisms that trigger emotion (emotion), the visibility of vital needs of nature and socio-ecological relations (need), and explicit or implicit calls to action directed at the viewer (request). The findings demonstrate that ecological art can transform the language-based framework of the NVC into a visual and spatial communication language. Documentation and archival-based works strengthen the “observation” component, while practices established through body, contact, and labor in public spaces highlight the “emotion” and “need” dimensions. Participatory and humorous mechanisms, without forcing the viewer into a defensive position, make the “demand” component functional. This study argues that NVC offers a viable analytical framework for reading ecological art and opens up a discussion on art’s capacity to generate conflict-free dialogue and empathy regarding environmental issues. It also provides space for a reassessment of the ethical and communicative dimensions of art.

Bu makale, ekolojik farkındalık üreten çağdaş sanat pratiklerinde Şiddetsiz İletişim (Nonvi-olent Communication, NVC) kuramının dört temel bileşeninin (gözlem, duygu, ihtiyaç ve talep) hangi görsel, bedensel ve mekansal stratejiler aracılığıyla kurulduğunu incelemektedir. Çalışma, çevresel aktivizmin sanatla ilişkisini yalnızca iletilen mesaj/tema düzeyinde değil izleyiciyle kurulan iletişim biçimi üzerinden tartışmaya açmayı hedeflemektedir. Literatürde NVC’nin ağırlıklı olarak psikoloji, eğitim ve kişilerarası iletişim alanlarında ele alındığı; sanat çalışmalarında, özellikle ekolojik sanat bağlamında NVC’ye dayalı sistematik çözümlemele-rin sınırlı kaldığı görülmektedir. Bu araştırma, söz konusu boşluğu gidermeyi amaçlayarak NVC’yi ekolojik sanat eleştirisi için uygulanabilir bir analitik çerçeve olarak önermektedir. Araştırma, amaçlı örnekleme ile seçilen beş ekolojik sanat yapıtı üzerinde yürütülmüştür. Ör-neklem; fotoğraf, arazi sanatı, performans ve mekansal yerleştirme gibi farklı ifade biçimle-rini temsil edecek şekilde 1980–2020 aralığında üretilmiş, çevresel sorunları görünür kılma ve izleyiciyle ilişki kurma iddiası taşıyan çalışmalardan oluşturulmuştur. Veri seti, yapıtların görsel ve mekansal bileşenleriyle bunlara eşlik eden üretim ve sergileme bağlamı üzerinden yapılandırılmıştır. Betimsel nitel analiz yaklaşımıyla her yapıt, NVC’nin dört bileşenine göre yönlendirilmiş bir kodlama şemasıyla çözümlenmiştir. Bunlar; yargısız tanıklık üretme biçimleri (gözlem), duygulanımı tetikleyen estetik ve bedensel düzenekler (duygu), doğanın ve toplumsal-ekolojik ilişkilerin yaşamsal gereksinimlerinin görünür hale gelmesi (ihtiyaç) ve izleyiciye yönelen açık veya örtük eylem çağrıları (talep) olarak ayrılmıştır. Bulgular, ekolojik sanatın NVC’nin dil temelli çerçevesini görsel ve mekansal bir iletişim diline dönüştürebildiğini göstermektedir. Belgeleme ve arşivleme temelli işler “gözlem” bileşenini güçlendirirken; kamusal alanda beden, temas ve emek üzerinden kurulan pratikler “duygu” ve “ihtiyaç” boyutlarını belirginleştirmektedir. Katılımcı ve mizahi düzenekler ise izleyiciyi savunmaya itmeden “talep” bileşenini işler hale getirmektedir. Çalışma, NVC’nin ekolojik sanat okuması için uygulanabilir bir analitik çerçeve sunduğunu ve sanatın çevresel meselelerde çatışmasız diyalog ve empati üretme kapasitesini tartışmaya açmaktadır. Aynı zamanda sanatın etik ve iletişimsel boyutlarının yeniden değerlendirilmesine de alan açmaktadır.