Objects have been considered as a participating concept of art probably as early as talismans in shaman rituals. Certain items used in our everyday life retain their artistic/spiritual context as well as being functionally relevant. For that reason object symbolism in art goes hand in hand with functionality. My current work is an analogical instigation of Jan van Eyck’s “Arnolfini’s Wedding” painting with a focus on J. Gage’s understanding as he defines in his book “Colour and Culture” 2 . According to Gage, the inner/spiritual meaning of the painting is an mystical initiation. Initiation is a ritual, upon which, one would acquire superior qualities by going through a series of challenges. This is observed in all religions and myths and a prototypical archetype of re-birth (Campell, 2014). According to Jung, archetypes remain throughout eras but only revitalize with a different name (Jung, 2003). Both in 20th century art and current ready-made placements, one can trace the spiritual meaning of belief in “Arnolfini’s Wedding”. Art, throughout time, has been fed by primitive/ancient concepts and understandings. This is a yielding to the roots of conventional.

Nesnenin, büyü ile ortaya çıkan sanatın, bir elemanı oluşu ve sanat tarihindeki yolculuğu, ilk defa Şaman büyücüsünün ayinindeki ritüel obje konumuyla başlamış olmalıdır. Pratik yaşam geliştikçe insanoğlunun yaratımı nesneler, fonksiyonelliklerinin yanı sıra sanat /büyü objesi olma özelliklerini korurlar. Bu nedenle sanattaki nesne simgeciliği aynı zamanda nesnenin konvansiyonel (bir geleneği sürdüren) kullanımıdır. Bu çalışma, resim sanatı nesne simgeciliğinde güçlü Kuzey geleneği içinden bir sanatçının, Jan van Eyck’ın, üzerine çok sayıda yorum yapılmış ünlü tablosu, Arnolfini’nin Düğünü (Evliliği) eserini, J. Gage’in Renk ve Kültür (Colour and Culture) çalışmasındaki analojik1 yorumu ile ele alır. Gage, iki referans noktasından yola çıkarak van Ecyk’ın tablosunda simya çözümlemesi yapar. Gage’in simya yorumunu kabul ettiğimizde resmin iç-yüz anlamı ‘gizemli inisiyasyon’ olarak belirir. İnisiyasyon çeşitli aşamalardan geçerek üstün vasıflara erme ritüeli olup, tüm mitoloji ve dinlerde karşımıza çıkan en başat öge, yeniden-doğum arketipi (ilk-imge)’dir (Campbell, 2014; cilt:1). Jung’a göre bir arketip çağlar geçse de tüm insanlık için aynı kalır, sadece biçim ve isim değiştirir. (Jung, 2003). Yirminci Yüzyıl sanatında “Arnolfini’nin Düğünü”ndeki imânın (iç-yüz anlamının) izleri sürülebileceği gibi günümüz kimi ready-made yerleştirmelerinde de aynı anlam bağı aranabilir. Günümüzde sanat primitiften çok daha fazla beslenmektedir. Bu da konvansiyonelin köklerine dönmektir.